Chłodnym okiem

Szlachetne zdrowie

Do napisania niniejszego felietonu skłoniła mnie ostatnia debata na posiedzeniu Rady Dzielnicy w sprawie Szpitala Praskiego. Tak się jakoś dziwnie złożyło, że po ostatnim posiedzeniu rady społecznej 5 września br., na którym to członkowie rady społecznej powiązani z Platformą Obywatelską przeforsowali zgodę rady na rozpoczęcie procesu komercjalizacji placówki, czyli przekształcenia jej w spółkę, do początku listopada dyrekcja szpitala i przewodniczący Rady Społecznej, a jednocześnie szef gabinetu politycznego prezydent Hanny Gronkiewicz-Waltz nie odczuwali potrzeby spotkania się z radą i podzielenia się jakimikolwiek przemyśleniami. Skłoniło mnie to do podpisania się pod wnioskiem radnych prawicy w radzie dzielnicy o zwołanie nadzwyczajnej sesji rady poświęconej placówce. Zapewne tylko zbieg okoliczności spowodował, że jak tylko wniosek radnych wpłynął do urzędu dzielnicy, dowiedziałem się o zwołanym posiedzeniu rady społecznej na 19 listopada. Otrzymałem także proponowany porządek obrad, a w nim sprawy drugorzędne, jak zgoda na wynajem pomieszczeń w szpitalu i opinia o zmianach w regulaminie organizacyjnym. Słowa nie ma o aktualnej sytuacji finansowej szpitala, przygotowaniach do przekształcenia w spółkę, decyzjach kadrowych.

Jest jednak w każdym porządku obrad punkt „sprawy różne”, więc zapewne dopytam o to, co istotne. Strategiczne decyzje właściwie już zapadły, więc o co całe zamieszanie - mógłby ktoś zapytać. Otóż jest o co walczyć. Nie jest bowiem bez znaczenia dla mieszkańców Pragi, czy w przyszłości Szpital Praski będzie sprowadzony do roli placówki powiatowej z czterema obowiązkowymi specjalnościami medycznymi, czy placówką wieloprofilową, czyli jaki zakres usług medycznych będzie w nim realizowany.

O to - i nie tylko - chcieliśmy jako radni dzielnicy zapytać decydentów placówki. Na zaproszenie odpowiedzieli dyrektor Biura Polityki Zdrowotnej Dariusz Hajdukiewicz i pełniąca obowiązki dyrektora dzpitala Halina Depcik wraz ze swoimi służbami finansowymi i jednym z zastępców. Zaproszona była także rada społeczna, więc w tym punkcie porządku obrad rady dzielnicy występowałem w dwóch osobach, jako „gość i gospodarz”. Ponad dwugodzinna wymiana zdań pomiędzy radnym i związkowcami ze szpitala a urzędnikami uświadomiła mi ponownie, jak daleko jesteśmy od siebie, jak rozbieżne są w tej sprawie intencje. Wszyscy urzędnicy mówili o rachunku ekonomicznym, potrzebie zbilansowania strat itp. Radni niekiedy dość obcesowo dopytywali się o trwający od roku konkurs na dyrektora szpitala i kwalifikacje obecnej pani dyrektor. Mnie nikt od dawna nie jest w stanie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego miasto wymaga ekonomizacji w służbie zdrowia i nie chce dokładać do tego interesu, podczas gdy tylko w tym roku dotacja do transportu publicznego wyniesie uwaga ponad 1 miliard 750 milionów złotych. Decydentom pragnę przypomnieć fragment fraszki Jana Kochanowskiego „Na zdrowie”

Szlachetne zdrowie,
Nikt się nie dowie,
Jako smakujesz, aż się zepsujesz.
Obyśmy zdrowi byli.